Kamza dhe Lushnja janë 2 skuadrat që në fillim të këtij sezoni shiheshin si pretendentë për t’u rikthyer andej nga erdhën. Megjithatë, kur janë luajtur 11 javë të kampionatit, Kamza dhe Lushnja janë 2 shembuj të kundërt për mënyrën e menaxhimit.
Skuadra e vogël nga periferia e kryeqytetit, ka pothuajse të njëjtin status si Lushnja apo edhe Vllaznia, me aksionist kryesor bashkinë, por me ndryshimin e madh që në pronësi të qeverisë vendore janë 51% të aksioneve, ndërsa pjesa tjetër është në pronësi të bashkë-presidentit Naim Qarri.
Nëse Lushnja dhe Vllaznia lëngojnë për faktin që paratë e hedhura nga institucioni më i lartë vendor nuk po justifikojnë ecurinë e skuadrave, krejt e kundërta ndodh me Kamzën.
Presidenti Qarri është i përkushtuar për skuadrën e tij, ka bërë zgjedhje të kujdesshme në stol dhe në ndërtimin e ekipit. Mbi të gjitha, prezenca e tij pothuajse gjatë të gjithë kohës, është një bonus i madh për ekipin në aspektin pozitiv, ndërkohë që bashkia mbulon pjesën tjetër, që mbetet sigurisht dhe më e rëndësishmja, mbështetjen financiare.
Një binom që funksionon në perfeksion tek ekipi i vogël i kryeqytetit, që pa shumë bujë, këtë sezon po befason me lojën dhe rezultatet e arritura. Sigurisht që në rastin konkret nuk vlen të thuash që Kamza si një skuadër bashkie nuk funksionon, por është shembulli më i mirë që me një bashkëpronar në krah, edhe investimi i institucionit më të lartë vendor, mund të dalë në pah.