Inter im nuk do të jetë më “Amala”, deklaronte Antonio Conte në ditën e tij të prezantimit si trajner i ri i zikaltërve në 2019-ën dhe dalëngadalë Interi nuk është më “i çmendur”, është më pragmatist, nuk zhbalancohet dhe kujdeset për të marrë maksimumin, ashtu si bëri ndaj Sassuolos.
Zotërimi i topit 70.3% në favor të zi-gjelbërve, 490 më pak pasime nga Interi krahasuar me ekipin e De Zerbit, megjithatë rezultati përfundimtar dëshmon që Conte ka të drejtë, madje edhe në mënyrën se si po e merr atë.
Në futbollin e parimeve ka ende lëvizje të kodifikuara, precize dhe kirurgjikale, të cilat të bëjnë të shkosh tek goli me disa hapa dhe mbi të gjitha me shpejtësinë maksimale.
Në debatin e përjetshëm dhe të lodhshëm mbi lojën e bukur dikush do të duhet të shpjegojë pse një lojë e luajtur me disa hapa dhe me një ritëm të shpejtë nuk mund të konsiderohet estetikisht e pëlqyeshme.
Përveç bluarjes së rekordeve dhe fluturimit drejt “scudettos” me dhjetë fitore radhazi dhe një duet me 36 gola në dy, mes Lautaros e Lukakut, Interi të jep përshtypjen e një skuadre të pathyeshme.
Manovra, edhe nëse nuk mbështetet nga zotërimi i vazhdueshëm i topit, është gjithsesi e bukur për t’u parë, siç është efektive dhe shumë e shpejtë. Çdo njeri ka të drejtën të kritikojë çfarë nuk i pëlqen, por vështirë që dikush mund të thotë se ky Interi nuk e meriton kampionatin.