Liverpool humbi finale e Champions Leagues në Paris. Një keqardhje e madhe, por që kalon në plan të dytë për qindra tifozë të “the reds” të mbërritur në kryeqytetin francez, të cilët prej 28 majit kanë humbur diçka tjetër: dëshirën për të ndjekur një finale europiane, edhe me beniaminët e tyre në fushë.
Para, por mbi të gjitha pas ndeshjes, tifozët e Liverpool kanë qenë vërtetë në rrezik për jetën. Banda të organizuara, që kanë grabitur tifozët e mbërritur në qytet, gaz lotsjellës, spraj piper dhe madje edhe armë të drejtuara nga ata.
Disa tifozë u sulmuan nga banda lokale, me qëllim grabitjen, të tjerë patën dëmtime në fytyrë e pjesë të ndryshme të trupit, duke kërkuar ndihmë mjekësore dhe pas gjithë këtyre, padyshim që humbja në fushë ishte harruar.
“Ishte eksperienca më e keqe që kam parë ndonjëherë në një ndeshje futbolli. Shkoj nëpër stadium që në moshën 6-vjeçare, por sot ka qenë ndryshe, diçka që nuk e kisha parë kurrë”, deklaroi për Goal, Paul Machin, nga kanali televiziv “The redmen”.
Ai më pas zbulon se policia pariziene sulmoi rëndë tifozët gjatë rrugës për në stacionin e trenit Saint-Denis Porte de Paris, teksa shprehet se ka parë armë të drejtohen në fytyrën e fansave të “the red”, ndërkohë që shumë prej tyre ia mbathën të terrorizuar.
“Ishte një nga eksperiencat më të tmerrshme të jetës time. Kam qenë në qendër të gjithçkaje, por nuk kam fjalë ta përshkruaj atë që ndodhi. A mund ta imagjinoni të jeni duke u larguar nga një koncert apo ngjarje madhore, dhe të keni një pistoletë drejtuar nga ju? Është çmenduri”, vijon rrëfimin e tij Machin.
“Kjo është finalja ime e shtatë europiane, duke ndjekur Liverpoolin dhe do të jetë e fundit. Nuk dua të shoh më gjëra të tilla”, shprehet një tjetër tifoz anglez.
Problemet nisën sapo tifozët zbarkuan në Saint-Deniz Porte de Paris, prej ku do të niseshin drejt stadiumit. Pritej një rrugë e shkurtër, por hasën në radhë të jashtëzakonshme, kontrolle minimale të biletave dhe pak ose aspak sinjalistikë.
“Ishte një makth. Nuk kishte kontrolle deri sa shkoje në fund të rampës që të dërgonte në stadium. Edhe atje ishin vetëm 6 stjuardë që kujdeseshin për mijëra fansa, e jo policia”, rrëfen një tjetër fans.
Kur shumica e tifozëve, të cilët kishin ecur përmes një radhe të ngushtë e të errët dhe kishin rënë pre e hajdutëve lokalë, më në fund arritën, gjetën shumë porta të mbyllura dhe policinë e stjuardët që nuk dëgjonin aspak shqetësimet e tyre.
“Isha në seksionin Y”, thotë një një tifoz që mbërriti në stacionin e Paris de Porte në orën 18:30 me orën lokale, dy orë e gjysmë përpara nisjes. “Kishte njerëz me aq sa mund të shihte syri. Ata që ishin brenda ishin bllokuar në porta, askush nuk lëvizte dhe askush në anën tjetër të portës nuk komunikonte. Ata trajtoheshin si bagëti.”
Me dhjetëra tifozë, duke përfshirë fëmijë, tifozë me aftësi të kufizuara dhe spektatorë të moshuar, të bllokuar në radhët jashtë, UEFA vendosi të shtyjë fillimin e ndeshjes. Lajmi mbërriti 14 minuta përpara orës së planifikuar të fillimit, por nuk iu komunikua atyre që prisnin ende jashtë, një lëvizje që të paktën do të kishte zbutur pak nga tensioni që ishte krijuar në dy orët e mëparshme ose më shumë.
Brenda stadiumit një mesazh në ekranet gjigante bëri të ditur lajmin. Shtyrja, u tha se ka ardhur për shkak të “vonesës së mbërritjes së tifozëve” që ka shkaktuar vërshëllima nga ata që kishin hyrë tashmë në stadium. Një gënjeshtër e vërtetë, një përpjekje e UEFA-s për të hedhur fajin. Ndërsa gjithnjë e më shumë histori dolën nga jashtë fushës, u bë e qartë se tregimi i UEFA-s nuk ishte i vërtetë dhe nuk duhej pranuar.
Brenda pak minutash, në rrjetet sociale qarkulluan video që shfaqnin tifozët e Liverpoolit duke u ngjitur mbi një mur, gjoja për të hyrë ilegalisht në stadium. Në mënyrë të turpshme, disa llogari me ndjekës të shumtë shpërndanë videot, duke përsëritur sërish gënjeshtrën se tifozët e Liverpoolit ishin të këqij.
E vërteta është se ata tifozë nuk po kërkonin të hynin në stadium, por po përpiqeshin për të qenë të sigurt, pasi ishin duke u shtypur nga turma në rampa që të çonte në stadium. Në anën tjetër të atij muri nuk ishte vetë Stade de France, por më shumë barriera, më shumë porta dhe më shumë polici.
Në atriumin brenda fushës, një reporter, i cili kishte udhëtuar si tifoz, iu afrua atij që ai e përshkroi si “një zyrtar i UEFA-s me pamje shumë të shqetësuar” duke i kërkuar një shpjegim. “Ai më tha se arsyeja pse e thanë në ekranin e madh, ishte për të parandaluar panikun brenda stadiumit”, tha ai për GOAL.
Ndërkohë, personat e bllokuar jashtë do t’i nënshtroheshin një sulmi të tmerrshëm dhe të paprovokuar nga policia: “Ishte si të ishe në një film me luftë”, thotë një fans, një veteran mbi 30-vjeçar dhe mik i mirë i këtij korrespondenti. “Papritmas, nga hiçi, njerëzit fillojnë të bien përtokë, duke prekur fytyrat e tyre. Sytë e mi filluan të djegin dhe të pikojnë, dhe atëherë e kuptoni. Çfarë dreqin, ata po përdornin gaz lotsjellës. Kishte fëmijë, familjarë dhe tifozë të vjetër. Ata kishin bileta dhe po përpiqeshin të hynin për të parë ekipin e tyre duke luajtur një finale, dhe policia përdori gaz lotsjellës.
Në këtë kohë një numër gazetarësh kishin dalë nga kutia e shtypit për të kapur skenat. Gazetari i ESPN Mark Ogden filmoi një oficer policie duke spërkatur spec djegës mbi një tifoz, ndërsa Carrie Brown e BeIn Sports foli me ata që kishin hyrë brenda pasi portat u hapën me vonesë.
Steve Douglas, një reporter i Associated Press, u shoqërua nga një oficer policie i cili e futi atë në një pikë sigurie dhe e kërcënoi se do t’i hiqte akreditimin nëse nuk fshinte të gjitha pamjet video që kishte marrë.
Robbie Foëler, legjenda e Liverpool-it, pjesën më të madhe të pjesës së parë e kaloi jashtë. Djali i tij, Jacob, dhe vëllai Scott u panë gjithashtu të përfshirë në kaosin para stadiumit.
Gjithashtu në përleshje ishin Mike Gordon, një nga pronarët e Liverpool dhe Marvin Matip, vëllai i mbrojtësit të Reds Joel. Andy Robertson zbuloi se njërit prej miqve të tij i ishte refuzuar hyrja, i akuzuar për paraqitje të një bilete false.
“Për fat ai hyri sepse një nga përfaqësuesit e klubit e zgjidhi problemin”, u tha Robertson gazetarëve më pas. “Ata thanë se ishte një falsifikim gjithsesi dhe ju siguroj se nuk ishte. Ata i shpikën të gjitha, të pushtuar nga paniku. UEFA duhet të ishte organizuar më mirë.”
Të tjerë, si Gary Lineker dhe Kelly Cates, kanë ndarë përvojat e tyre në mediat sociale: historitë e tyre janë shumë të ndryshme nga ato të shpërndara nga UEFA, policia dhe, për turp, një numër politikanësh francezë.
Ndeshja përfundimisht filloi në 21:36 me kohën lokale dhe UEFA konfirmoi shfaqjen para ndeshjes ku përfshihej Camilla Cabello. Pati zhurmë kur u luajt himni i Ligës së Kampionëve dhe klubi lëshoi një deklaratë gjatë ndeshjes duke dënuar trajtimin “e papranueshëm” të tifozëve dhe tha se ata “bënin thirrje zyrtarisht për një hetim mbi shkaqet.
Në fushë, goli i Vinicius Junior në pjesën e dytë i zgjidhi gjërat, por deri atëherë UEFA kishte filluar të ndryshonte tonin. Siç raportuan, fillimi i ndeshjes ishte shtyrë sepse “mijëra tifozë që kishin blerë bileta false” kishin “bllokuar rrotullat në hyrje të tribunës, duke shkaktuar vonesën.
“Siç thonë , ata që gënjejnë, janë ata që ndryshon historinë?” Një tifoz i neveritur i tha GOAL: “Në fillim ishin ardhjet me vonesë, pastaj biletat false. Thjesht jam i habitur që nuk e përdorën dehjen si justifikim për të shiturit e më shumë biletave sesa kapaciteti”.
Pozicioni i autoriteteve u sqarua teksa ndeshja kaloi në kohën shtesë. Qindra policë të veshur me të zeza u rreshtuan në mënyrë kërcënuese para tifozëve të Liverpoolit. Në anën tjetër, tifozët brohoritës të Real Madridit kishin vetëm një mori stjuardësh.
Brenda stadiumit kishte pak ose aspak probleme, pasi pjesa e tifozëve të Liverpoolit u zbraz shpejt pas fishkëllimës së fundit. Por jashtë, për disa makthi ishte gati të fillonte përsëri.
“Kishte banda që enden jashtë, duke u përpjekur të grabisin dhe sulmojnë tifozët e Liverpool-it”, thotë një dëshmitar okular. “Ne pamë një djalë që i vodhi orën, pastaj vëllai im, i cili ishte pak pas meje, filloi të bërtasë se dikush ia kishte marrë telefonin dhe paratë. Disa prej tyre arritën ta kapnin hajdutin, por më pas 4-5 të tjerë dolën nga hiçi dhe i erdhën në ndihmë. Vëllai im ishte me plagë në fytyrë, shokui tij pësoi një lëndim në kokë dhe një djalë tjetër u qëllua.”
“Ata shkuan në stacionin e policisë dhe në thelb u thanë se nuk ishin të interesuar. ‘Shko në spital’ ishte thelbi i të gjithave. Kur arritën në spital, aty ishte një djalë i cili u godit nga një tren metroje teksa vraponte për t’I shpëtuar dikujt me thikë dhe kishte lëndime pasi ishte rrahur e goditur me shishe”.
Një tjetër tifoz ishte sulmuar nga një grup të rinjsh. Koka i rridhte gjak dhe kishte frikë se kishte thyer këmbën, teksa me vete kishte edhe djalin e vogël.
Të tjerë tregojnë histori të ngjashme. Një reportere, Caoimhe O’Neill e The Athletic, përshkruan tmerrin e saj kur një bandë e rrethoi atë dhe një grup mbështetësish jashtë.
“Nuk e kam menduar kurrë se do të isha e lumtur të largohesha nga një qytet kaq i bukur”, shkroi ajo në Twitter të dielën në mëngjes.
Shumë ndihen në të njëjtën mënyrë. GOAL foli me disa tifozë që prisnin Eurostar në stacionin Gare du Nord të dielën. Të gjithë kishin histori për të treguar, të gjithë ndiheshin të zhgënjyer nga autoritetet. Askush nuk po nxiton të kthehet së shpejti në Paris ose në Stade de France.
“Unë kam parë probleme në ndeshjet jashtë vendit. Athina 2007 ishte e keqe, por kjo ishte më keq. Ishte një dështimi i plotë i organizatorëve dhe autoriteteve, dhe mund të kishte qenë shumë më keq se sa ka qenë.”
“Unë jam i sinqertë, kjo që ndodhi më ka dekurajuar”, thotë tifozi i Reds, Carl Clemente, i cili u përfshi në incidentin e gazit lotsjellës jashtë stadiumit me djalin e tij nëntë vjeçar. “Sigurisht që do të vazhdoj të bëj tifo për Liverpoolin, por patjetër do të mendoj dy herë para se të shkoj në stadium. Ishte si një zonë lufte, grupe njerëzish akuzonin policinë dhe kjo e fundit përgjigjej me spraj piper. Unë dhe djali po prisnim një taksi dhe na hodhën sprej piper. U përplasa me diçka dhe djali im po qante. Nuk po mbusheshim me frymë e sytë na digjnin tmerrësisht”.
“Ai është nëntë vjeç. Ishte finalja e tij e parë e madhe evropiane. Mendon se do të dëshirojë të kthehet? As unë nuk jam i sigurt nëse do ët vij më “.
Kjo, me të vërtetë, është pjesa më e trishtuar. Kjo histori nuk ka të bëjë me shqetësimin e tifozëve apo huliganizmin. Këtu nuk bëhet fjalë për bileta false apo ardhje me vonesë, alkool apo sjellje të keqe.
Gjithçka ka të bëjë me sigurinë dhe sigurinë, të atyre që shkuan në një udhëtim ëndrrash për të parë ekipin e tyre – duke paguar një pasuri për privilegjin, mos harroni – dhe u gjendën në mes të një makthi.
Siç shkroi më vonë Kenny Dalglish: “Askush nuk duhet të ketë frik të shkojë në një ndeshje futbolli”. Të shtunën mbrëma kishte shumë tifozë të Liverpool-it. Disa nuk kanë mundur as të hyjnë dhe të tjerët mund të mos kthehen. Dhe është UEFA dhe autoritetet franceze që duhet t’i përgjigjen pyetjes pse.
